شد از بنفشه چمن چون بهشت غرق عبیر
شد از شکوفه زمین چون سپهر پر کوکب
درخت تاج مرصّع نهاد بر سر و دوخـــــــت
زهی طراوت گلهای آتشین رخســـــــــار
زهی لطافت بتهای سیمگون غبغـــــــــب
بیا که مژده رحمت رسید و خوانــد سروش
سرود تهنیـــــت خســــرو خجسته نســـــب
هلال ماه رجب شد چـــــو از افــــق پیــــــدا
در آمد آن مَه من با هزار وجـــــــد و طـــــرب
ز برج علم، درخشان ستـــارهای بدمیـــــــــد
کنار «فاطمه» دخت حسن(ع) شکفته گلی
کند چو مـــاه تجلــی در این مبــــارک شــــب
نهـــال گلشــــن دیــــن نــــور دیـــده زهــــرا
شه سریـر ولایـــــت محمـــــد بن علــــی(ع)
کــه آمـــــدش ز خـــدا «باقرالعلـــوم» لقـــب
تــــوان در آینـــه روی او خـــدا را دیــــــــــــــد
کمال و دانـش و تقــــوا از مکتبــــی آمـــــــوز
که چرخ کســــب فضایل کنـــــد از آن مکتــــب
گرفت خـــاک عـــــرب روشنـــــی ز چهـــــره او
درخت علم و کمالش ز عَذْب و شیرینی اســـت
چو شاخههای درختان نخـــل غـــــرق رطـــــب
مـــه سپهــــر فضیلــــت که نـــــور دانـــــش او
کــــلام اوســــت فروزنــــدهتر ز اختـــــر و مـــــاه
حدیث اوست گرانمـــایهتر ز سیــــم و ذهــــــب
زهــــی خطیــــب بلیغــــی کــــه تا ابــــد خطبــــا
«رسا» به ساحت مطلوب حق رسیــــد کســـــــی
کــــــه در طـــریــــق ولایـــــش نهــــاد پای طلــــب