امام هادی النقی(ع)-مدح و شهادت 3
جان، مرغ خوش الحان علیّ بن محمّد
دل طایر ایوان علیّ بن محمّــــــــــــد
هستـــــــی یم احسان علیّ بن محمّد
جان همه قربان علیّ بن محمّـــــــــــد
لب گشته ثنا خوان علیّ بن محمّـــــد
دست من و دامان علـــــــیّ بن محمّد
چارم علی، از سه علی باد سلامــش
روح سخن چار محمّـــــــــــد به پیامش
جدّ موسی جعفر بود و فاطمه مامـش
خیزد همه دم عطر نبوّت زکلامـــــــش
دانش گُل بستان علیّ بن محمّــــــــــد
بحری که عطایـــش گهـــــر ناب ولایـــت
مهری که فروغـــش همه انوار هدایـــــت
ابـــری کــــــه در اوج زنــــد عنـــــایـــــت
نوری که چو انوار حقش نیست نهایــــت
هادی به کتاب و به حدیث و به روایـــــت
حقّ محور و میزان علـــــیّ بن محمّــــــد
تا مهر بر افــــــــروزد و تا ابـــــر ببــــــارد
تا مه دل شــب، گردد و اختر بشمــــــارد
تا نخل شود سبــز و گل ســـــــرخ بر آرد
تا دست قضـــا امـــــر قــــدر را بنگـــــارد
در منطق قرآن و نبی فــــــــــــرق نــــدارد
حکم حقّ و فرمان علـــیّ بن محمّـــــــــد
نطقش همه توحید و بیانش همه تنــــزیل
ایمان به تولاّی وجودش شده تکمــــــیل
نامش همه بردند به تعظیم و به تجلیـــــل
محصول کمال از کلماتش شده تحصیـــــل
آیات خداونــد تعالــــی شــــــده تأویــــــل
از نطق دُر افشـــان علــــــیّ بن محمّـــــد
تا خــاک دهد سبزه و تا گُــــل دمد از گِــــل
اوراست ولایــت بـه حـــریـــــم حَـــــرم دل
با آنکه بود درک غمــش بر همــــه مشکـــل
نوراست به هر وادی و هر منزل و محفـــــل
کو شوکت مأمونی چون شــــد متوکّــــــــل
خلـــــق انــــد ثنا خوان علــــــیّ بن محمّــــد
او ماه فروزنـــــــــــده و ســــــادات ستــــــاره
از سامره دارد به همه خلـــــــــق نظـــــــــاره
وصفش نتـوان کرد به اعـــــــــداد شمــــــــاره
ما راســـت سر طاعـــت و او راســـت اشـــاره
از اوســـــت اگر «جامعــــه» خوانیـــــم هماره
ای جامعــــه قــــــربان علـــــیّ بن محمّـــــــد
افسوس کـــــه دادنــــــد زبیــــداد عذابـــــــش
چـــون شمــــع، فلــــک کرد به هـر حادثه آبش
بـــــــردنــــد زبیــــداد ســـوی بـــزم شرابـــــش
از دیــــــده روان شــــــد به گل چهـــــره گلابش
فـــــریاد که کُشتنـــــد در ایّـــــام شبابــــــــش
پر زد به جنــــــان جــــــــان علـــــیّ بن محمّـــد
او را کـــــه وجــــــود آمــــــده تسلیـــــــم اراده
دشمـــــــن به دل خستـــــــه بسـی زخم نهاده
بردنــــــد به دنبــــــال عــــــدو پای پیــــــــــــاده
پیـــــــش متوکّـــــــل به روی پـــــای ستــــــاده
ایــــن ذکر حقـــش بر لــــب و آن مسـت زباده
وای از دل ســــــوزان علـــــیّ بن محمّـــــــــد
داد متوکّــــــــل که چـــــه ها کرد چه هـا کرد
پیوستـــــــه جفا کـــرد، جفا کـــرد، جفا کـــرد
ســـر از تـــــن ســـادات جدا کــرد، جدا کـــرد
نـــه شـــرم ز احمــــد نه، ز دادار حیـــا کــــرد
بــر حضــــــرت صــــدّیقــــــه جســــارت کــــرد
در پیـــش دو چشمـــان علـــیّ بـــن محمّـــــــد
افتــــاد خـــزان در چمــــن حضــــرت هــــــادی
خون شد جگر و ســـوخت تن حضرت هــــــادی
شــــد بی کــــس و تنهــــا حسنِ حضـرت هادی
در سامــــره شــــد دفــــن حضـــرت هــــــادی
خامــــوش به لب شــــد سخــن حضرت هادی
«میثـــــم» شـــده گریـــان علـــیّ بــــن محمّد
امام هادی النقی(ع)-شهادت
دوباره از غم و رنج و عــــــــــــذاب یا اللّه
شده است دیده ی زهرا پـــــــرآب یا اللَّه
سخن ز بى کسى یک امام مظلوم است
که هست غربتِ او بى حســــــاب یا اللّه
سخن ز هادى دین قبلۀ کریمان اســـــت
عزیــز فاطمـــه و بـــوتـــــراب یـــا اللّـــه
تمام عمر به زندان،چو جدِّ خود موسى
کشیده محنت و درد و عتــــــاب یا اللَّه
براى حفظ وجود امید مظلومـــــــــــان
نموده غربــت و غم انتخـــــــاب یا اللَّه
شبیـــــــه حضرت حیــــدر ندارد او یاور
سلام او شده ست بى جواب یا اللّـــه
ز تربت و حرم مـــادرش چو دور افتــــاد
شـــده است بیتِ امیدش خــــراب یا اللَّه
غمى که عسگرى از یاد آن فغـــــان دارد
« امام هادى و بزم شـــــــراب یا اللَّه »
به پشت مرکبِ دشمن چنان عرق مىریخت
که کرد خشم تو را در شتــــــــاب یا اللّـــــه
به غیر عسگــــــرى از ماتمش نمی گریــــد
که هست صاحب غم آن جنــــــــــاب یا الله
کیستم من مظهر کلِّ صفات کبریایم
هادی اهل زمینم رهبر خلق سمایم
آفتاب مُلک جان در شهر سُرِّ مَنَ رَآیَم
جدّ مهدی، زاده ی پاک علّیِ مرتضایم
هادی آل محمّد شمع جمع اولیایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
من علیِّ چارم از نسل امیرالمؤمنینم
هلی اتی یم، کوثرم، طاها و قدر و یا و سینم
گر چه بی یار و معینم خلق را یار و معین ام
آسمانی اختر برج ولایت در زمین ام
شهریار ملک دینم، انس و جان را مقتدایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
دوّمین ابن الرّضا از آل پیغمبر منم من
شیعه ی اثنی عشر را هادی و رهبر منم من
نام نیکویم علی باب حسن پرور منم من
منجی خلق جهان و شافع محشر منم من
ذات ربّ العالمین را رحمت بی انتهایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
کیستم من گوهر ده بحرم و بحر دو گوهر
رهبر دین حجّت حقّ هادی آل پیمبر
مصلح کلّ مهدی موعود را جدّ مطهّر
از نهم مولا نهم ریحانه ی زهرا اطهر
باب حاجت قبله ی اهل ولا روح دعایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
میوه ی قلب رسول الله شمع جمع آلم
کبریا وجه و محمّد طینت و احمد خصالم
شوکت عبّاسیان گردید پامال جلالم
هر کلام جامعه دُرّی است از بحر کمالم
یادگار مجتبی و نجل شاه کربلایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
نام من در عین غریب شمع محفل هاست آری
کار من از اهل عالم حلِّ مشکل هاست آری
مهر من در سینه چون مه به منزل هاست آری
قبر ویران گشته ی من کعبه ی دلهاست آری
یک جهان دل بوده هر شب زائر صحن و سرایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
آسمانی ها زمینی ها همه محو مقامم
با وحوش و با طیور و دشت و صحرا هم کلامم
بر بنی آدم نه تنها، بر همه عالم امامم
نی عجب گر شیر وحشی در قفس گردید رامم
یا ببوسد یا گذارد صورت خود را به پایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
گاه آمد از بنی العّباس در زندان عذابم
گاه بردند از ره بیداد در بزم شرابم
یاد می افتاد از بزم می و شام خرابم
من که در سنّ جوانی ظلم ها شد بی حسابم
اولیاء سیراب اند از جام ولایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
آن ستم گر سال ها لرزاند جان و پیکرم را
از شقاوت کرد ویران قبر جدّ اطهرم را
بی حیایی بین جسارت کرد زهرا مادرم را
با جسارت هاش آتش زد دل غم پرورم را
دوست دارم دوستانم اشگ ریزند از برایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم
محنت و اندوه من بسیار بود و عمر من کم
چشم بستم دست شستم از جهان با یک جهان غم
گر چه هر دم ظلم و طغیان دیدم و بستم فرو، دم
سرکشد سوز دلم از شعله های نخل «میثم»
خوش بُود با نظم او جاری شود اشگ عزایم
من ولیِّ حقّ علیّ بن جواد ابن رضایم