اشعار در فراق شهر نجف
دلم گرفته بهانه، سلام شاه نجف
که قتلگاه دلم گشته بارگاه نجف
تمام صحن علی بوی فاطمه دارد
شمیم سیب می آید میان راه نجف
صفای هر سحرش گریه بر غم زهراست
قسم به کوفه و خونابههای چاه نجف
قرار ما همه باب الرضا همان جایی
که سوی شاه خراسان بود نگاه نجف
قسم به نم نم اشکم پس از نماز صبح
چقدر بوی حسین می دهد پگاه نجف
بنی آدم اعضــــای یکدیگرنــــــــــد
همه یک به یک نوکر حیدرنـــــــــــد
همان ها که بر “عشق”نوکر شدند
ز حور و پــــــــری و ملــــک برترنــــد
بود نوکری بر درش افتخــــــــــــــار
که خاک رهش میثـــم و قنبرنـــــــد
نگیرد کســـــــی خــــرده برعالیـــان
که مجنــــون مــــولا ز پا تا ســـــرند
محبـــــان حیــدرعلی طینت انــــــد
که در آفرینــــــش ز یک گوهرنـــــــد
چو عضـــــوی به درد آورد روزگـــــار
مدد گیـــــرد از صاحــــــــب ذوالفقار
همــــــــان ذوالفقــاری که جنگ احد
ستــــــایش نموده اســـــت پروردگار
شجـــــــاعان عالــم همه سر به سر
مریــــــدان سردار دلــــــدل ســــــوار
علـــــــــی بی ذلیل است و مثل علی
نزایـــــد دگـــــر مـــــــادر روزگــــــــــار
تو کز محنـــــــت دیگران بی غمــــــی
مـــــزن لاف عشـــــق علی را دمــــی
علــــــی بوده غمخــــــوار در ماندگان
علی بــــوده بر زخــــم دین مرهمــی
اگــر یار بیچـــــاره ای “یاعلــــــــــــی”
وگر غیـــــــر اینســـــــــت ” نامحرمی”
اگر در مسیــــــر علی بـــــــــــوده ای
چرا مضطــــــــر و خستـه و در همی ؟
تـــو گــــر منکـــــر مرتضـــــی مرهمی
نشایـــــد که نامـــــت نهند آدمـــــــــی