مهدویت (ویژگی های امام 2- عصمت)

برای عصمت امام ، دلائل عقلی ونقلی (از قرآن وروایات )، وجود دارد ،

مهمترین دلیل های :

عقلی عبارتند از:

الف:حفظ دین و راه ورسم دینداری،در گرو عصمــــت امام است؛

 چون امام مسوولیت حفظ دین از تحریف وهدایت دینی مردم را 

بر عهده دارد و نه تنها سخــــن او، که رفتار ام وتاییــــد وعدم او 

تاییدش نسبت به عمل دیگـران ، در رفتار جامعه تاثیر می گذارد؛

پس باید درفهم دین و عمل به آن از هر لغزشی محفوظ باشد تا

 پیروان خود را به گونه صحیح؛هدایت کند.

ب:یکی از دلایل نیاز جامعـــه به امام ، این اســـت که مــردم در 

شناخـــت دین واجرای آن،مصون ازخطا نیستنـــد . حال اگــر 

پیشوای مردم نیز چنین باشـد، چگونه می تواند مــورد اعتماد

کامل آنهاقرار گیرد؟ به بیان دیگر، اگر امام معصــوم نباشــد، 

مردم در پیــروی از او و انجــامهمــهدستوراتش ،دچار تردید 

خواهند شد.

آیاتی از قرآن نیز بر لزوم عصمت امام دلالت دارد:

یکی از آن آیات آیۀ124 سوره بقره است.

در این آیه شــریف  آمـده است که پس از مقـام نبـوت ، خداوند

 مقـام والای امامت را نیز به حضرت ابراهیم(ع)عطا فرمود.

آن گاه حضرت ابراهیم از خداوند درخواست کرد که مقام امامت

 را در نسل او نیز قـرار دهد. خداوند فرمود :عهــــد من امامــت 

به ستمــکاران وظالمان نمی رسـد ؛ یعنــی منـــصب امامـــت ، 

مخصوص آن دسته از ذرّیه ابراهیم(ع) است که ضالم نباشند.

حال با توجه به اینکه قرآن کریــم ، شرک به خدا را ظلـم بزرگ 

دانسته و نیز هر گونه تجـاوز ازدستــورات الهی(=گناه)را ظلم 

به نفس بر شمرده اسـت، هر کس در برهه ای از زندگی خود 

، مرتکب گناهی شد ه ، مصداق ظلم است و شایسته مقام 

امامت نخواهد بود.

به بیــان دیگر، بدون شـک حضــرت ابراهیـم(ع) «امامت»را 

برای آن دسته از ذرّیه خود که درتمام عمر گناه کار بوده و یا 

در آغاز ،نیکــوکار بوده و سپس بــدکار شده اند،درخواست 

نکـــرده است. بنابراین دو دسته باقی می ماند:

1 آنان که در آغاز ، گناه کار بوده اند و سپس توبه کرده 

و نیکوکار شده اند.

2 آن ها که هیچ گاه مرتکب گناهی نشده اند.

خداوند در کلام خود ، دسته اول را استثنا کرده است. نتیجه 

اینکه مقام «امامت»تنهابه دسته دوم اختصاص دارد.***

****************************

منابع:

***عیون اخبار الرضا،ج2 ،باب فی علامات الامام، ح1 ،ص192.