اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع) (یوسف کاظمین)

یوسف کاظمین

حس باران در نگاه ساده ات

شوق رفتن در مسیر جاده ات

مبدا مشهد، مقصد من کاظمین

نقشه ی راهم گل سجــــاده ات

می روم از سنگلاخ عاشقی

تا نهایت های دور افتاده ات

رفتن و رفتن بدون  وقفه ای

شیوه ی شب گردی دلداده ات

می رسم یک روز بر دروازه ی

چشم های مهربان و ســـــاده ات

جا گرفته کهکشانی از غزل

در مدار زلف پیچ افتاده ات

در تفرج گاه صبح شعر من

دب اکبر می شود کباده ات

حضرت والا،  امام عالمیـــن

یوسف زهرای شهر کاظمین

ساحــــل دریای جودت بیکران

هفت دریا قطره ای از فضلتان

سفره ی احسانتان گسترده است

حاتم طائی نشســــــــته پای آن

من گـــــدای اهل بیتم، ای امیــر

باب حاجات من است این آستان

روزی من را خدا دســـت تو داد

کاسه ای آب و کمی خرما و نان

قرص نان ها دست پخت فاطمه ست

شـــــک ندارم ای کریم مهــــــــــربان

گندمش را از بهشت آورده ای

از زمین های خودت در آسمان

خانه ات آباد باشــــــد تا ابد

کوری چشم حســـودان زمان

حضرت والا، امام عالمـــــین

یوسف زهرای شهر کاظمین

آینه در آینه پیغمبــــــــرید

ساقیان گرد حوض کوثرید

سوره ی کوثر جواب محکم

آنکه می گوید شماها ابترید

چارده نورید، نور لایزال

بر سریر کبریایی زیورید

عرشیان را درس ایمان داده اید

در دو عالم اهل وعظ و منبرید

هر سحــر بعد از نماز صبح تان

روضه خوان روضه های مادرید

در قیامت جان پناه شیعیـــان

بر تمام عرش سایه گسترید

شک ندارم که مرا همراه تــــان

روز محشر سمت جنت می برید 

حضرت والا، امام عالمــــین

یوسف زهرای شهر کاظمین

اشعار ولادت امام جواد(ع) و حضرت علی اصغر(ع)

عبد الجواد

وقتی بساط عشق بازی چیده می شد

سجاده ســــبزی کنارش دیده می شد

یک پیرِ عاشق با دعـــای مستجابش

در امتحان عاشقی سنـــــجیده می شد

صبرش اگر چه شهره ی هفت آسمان بود

گه گاهی از زخم زبان رنـــــجیده می شــد

گویا دوباره کوثری در بین راه است

کم کم سحر شام دل غمـــدیده می شد

از نور زهراییِ این  فرزند خورشید

طومار غربت در جهان برچیده می شد

دانید این اسطوره دلدادگی کیست؟

در آسمانها این چنین نامیده می شد

او کیست؟آقازاده شمس الشموس است

آرامش جان و دل سلطان طوس است

او مثل نوری جلوه کرد و بهترین شد

همچون رسول الله پیغمــــــبر ترین شد

از آسمانها آمد و جاری تر از اشک

مانند زهرا مادرش کوثرتــــرین شد

سر تا به پایش بود توحیـــد مجسم

بر باده رب الکرم ساغر ترین شد

او چندسالی گرچه مهمان بود ما را

اما تجلی کرد و نام آور ترین شـــد

بر تار گیسویش گره خورده دل مـــا

این شاه زاده ،تک پسر، دلبرترین شد

شد زنده یاد یوســــــــف لیلا دوباره

ابن الرضا بود و علی اکبر ترین شد

در چند جایی که عیان شد غیرت او

با نام زهرا مادرش حیدر ترین شد

فرمود بابایش از او بهتر نباشد

مولود ازاو با برکـــت تر نباشد

او آمد و ابن الرضایی کرد ما را

از برکت نامش خدایی کرد ما را

مشتی زخاکیم و قدم بر ما نهاد و

تا عرش برد و کبریایی کرد ما را

دست کریم این امام ذره پــــــرور

یک عمر مشغول گدایی کرد مارا

صوت دل آرای مناجاتش ســــحرها

سر مست جانان و هوایی کرد مارا

بوسیدن خال رطب دارش در این ماه

مهمــــــان بزم باصــــــفایی کرد ما را

یک قطره ی اشک از کنار سفره ی او

هر نیمه شب مردی بــــــکایی کرد ما را

از گوشه صحن و سرای کاظمینش

مست حسین و کربلایی کرد ما را

نیمه نگاه اوست تسکین الفؤادم

کلب امیر کاظمین ،عبدالجوادم

لبخند او آرامش جان رضا شــــــد

یوسف شد و مهمان کنعان رضا شد

سجــــــاده بابا شده گهواره ی او

لالایی اش آهنگ قرآن رضا شد

ابرو تکان می داد و بابا عشق میکرد

با غمزه ای جانانه جانــــان رضا شد

آمد که باقی مانده توحـــید باشد

با نام او شیعه مسلمان رضا شد

قدش عصای پیری ِ این پیرمرد است

قد راست کرد اصل ارکان رضا شد

هر کس که از باب الجواد آمد زیارت

با دست پر مشمول احسان رضا شد

اما خدا لعنت کند فامیل  بد را

که باعث قلب پریشان رضا شد

امشب دلم جایی دگر هم پرگشوده

ارباب ما آغوش بر اصغر گشوده

امشب نمی دانم چرا در پیچ و تابم

اشک دو چـــشمانم کند نقش بر آبم

می جوشم و می جوشم و لبریزم از اشک

چله نشینــــــی پای خَــــــم کرده شـــرابم

امشب دخیل گوشه گهواره هستم

دلگرمم و ایمن قیامت از عذابـــم

عشاق را گویم ازین پس تا قیامت

با نام اصلیم کنید اینسان خطـــابم

عالم همه دانند در کوی محبـــــــــت

من ریزه خوار سفره ی طفل ربابم

با اذن سقا در حرم سرباز عشق ِ

ششماه سردار خیـــــــام بوترابم

ای کاش همچون حق شناس پاک طینت

عبد علی اصغر کند  زهـــــــرا حسابم

حالا که غم آلود گشته نالـــه هایم

انگار باب القبله ی کرب و بلایم

او را خدا می خواست مه پاره ببیند

مسند نشین کنج گهـــــواره ببــــــیند

بر روی دستان پدر با کام عطشان

با روی خونین ، حنجری پاره ببیند

وقتیکه جسمش روی دستان پدر بود

آقای عالم را چه بیچــــــــاره ببیـــــند

یک عمر با زخمی که مانده روی سینه

دور حــــــــرم بانــــویــی آواره ببینــــــد

اما در آخر چون عموجانش ابالفضل

اورا صف ِمحشر همه کاره ببینـــــــد

لب تشنگان اشک را این طفل ساقیست

شش ماه تا قربانی ششماهه باقیســـــت

اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع)

 اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع) 

 دلگیر تر از سینه‌ی تنگم قفسی نیست

در خانه‌ی تنهایی من همنفسی نیست

تنهاتر از این بی‌کس دلمرده کسی نیست

من یکسره فریادم و فریادرسی نیست

 در حسرت آغاز بهار است کویرم

 واکن دهن شیشه‌ی من را به لبی یا

دم کن نفس شرجی من را به تبی یا

پر کن بغل سرد مرا یک دو شبی یا

سر کن با من چند سحر در رجبی یا

 فرصت بده تا پیش قدمهات بمیرم

 وقتی که به موی تو مسیر دلم افتاد

صدها گره‌ی کور سرِ مشکلم افتاد

شور لب تو بر بدن ســــاحلم افتاد

صد شکر که در خانه‌ی تو منزلم افتاد

 در پیچ و خم عشق تو در آمده پیرم

 آغاز بهار است صـــــدای قدم تو

جنگل شدم از آب و هوای قدم تو

سر می‌دود از شوق برای قدم تو

چشمان مدینه شـــــده جای قدم تو

 از هرچه به غیر از قد و بالای تو سیرم

 جان همه‌ی شهر به گیسوی تو بسته است

نان همه بر همت بازوی تو بسته است

بند دل عیسی به دم هوی تو بسته است

طاقی است دل ما که به ابروی تو بسته است

 با دست تو ورز آمد از آغاز خمیرم

 با آمدنت ختم شـــده غصـــــه‌ی بابا

لبخند تو شد ساحــــل آرامش دریا

شد بسته در تهمـــت بی‌پایه و بی‌جا

مبهوت شد از ذره‌ای از علم تو یحیی(یحیی بن اکثم)

 گفتی که من از طایفه‌ی علم غدیرم

 خورشید شدی ساقی این نور علی شد

نوری نبوی آمد و منــــشور علی شد

آتش خودِ حق بود ولی طور علی شد

تأکید به مستی شد و انـــگور علی شد

 از عقل جدا شد سرِ این کوچه مسیرم

 حــرف از علی و آینه‌ها شد چه بجا شد

دستم پُر باران دعا شد چه بجـــــــا شد

غم ، پشت سرم آبله‌  پا شد چه بجا شــد

این شعر فقط صرف خدا شد چه بجا شـد

 از شعله‌ی این راز گُل انداخت ضمیرم

یا امام جواد (ع)ادرکنی

فرزندان امام جواد(ع)