اشعار امیر المومنین(ع)(ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع)2)

ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع)

جهــــــــان برای شکوفا شدن مهیـــا بود

و این قشنـــــــــگ ترین اتفاق دنیـــــا بود

که دست فاطمه در درست های مولا بود

به اعتقـــــــاد من اصلا غـــــــدیر اینجا بود

پدر به فاطمـــــــه رو کرد ، اینچنیـن فرمود

دلیل خلقـــــــت لاهوت ازدواج تو بــــــــــود

قرار شــــــد که شما بی قرار هــــم باشید

جهان دچــــار شما شد دچار هم باشیــــــد

تمام عمـــــر دمادم کنــــــار هـــــم باشیــد

و در مصـــاف خطر ذوالفقــــــار هم باشیـد

دعــای من همه این بوده تا به هم برسیـد

که خلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفـس نفـس همه جا عاشقانه همدم هم

خــدا نکـــرده اگر زخـــم بــود مرهــم هــم

صفــا و مــروه و رکن و مقـــام و زمــزم هم

چرا که قبله ی من هم علیست فاطمه هـم

و رو به اهل مدینــــه چنین سفارش کـــــرد

نوشته ام که سفارش نه بلکه خواهش کرد

همیشــــــه نام علـــــی را امـــام بگذاریــــد

به خانــــواده ی مـــــــن احتـــرام بگذاریــــــد

برای فاطمـــــــه سنــــــگ تمـــــام بگذاریــــد

و روی زخـــــــم دلـــش التیـــــام بگذاریـــــــــد

جهان بدون علـــــــی رنگ و بو نخواهد داشت

بدون فاطمـــــــه هم آبرو نخواهد داشـــــــــت

شنیده می شـــــــود از آسمان صدایــی که...

کشیــــــده شعـــــر مرا باز هم به جایـی که ...

نبــــود هیچ کسی جز خـــــدا،خدایــــــی که...

نوشـــــــت نام تــــو را ،نام آشنــــــایی کـــــه

پس از نوشتـــــــــن آن آسمـــــــان تبسم کرد

و از شنیدنــــــش افلاک دســـــــت و پا گم کرد

نوشت فاطمــــــــه، شاعر زبانش الکـــن شد

نوشت فاطمــــــه هفت آسمان مزیـــــــن شد

نوشت فاطمـــــــه تکلیف نور روشـــــــــن شد

دلیل خلـــــق زمیــن و زمــان معیـــــــن شـــد

نوشــت فاطمــــــــه یعنی خدا غزل گفته است

غزل  قصیــــده ی نابی که در ازل گفته است

نوشت فاطمـــــــه تعریـــــف دیگــــــــری دارد

ز درک خـــــاک مقـــــام فـــــــراتــــــری دارد

خوشـــــا به حال پیمبـــــــر چه مــادری دارد

درون خانـــــه بهشــــــت معطــــــــــــری دارد

پدر همیشـــــــه کنارت حضـــور گرمی داشت

برای وصف تو از عرش واژه بر مــــــــــی داشت

چرا که روی زمیــــن واژه ی وزینــــی نیست

و شأن وصف تو اوصـــــاف این چنینی نیست

و جای صحبــــت این شاعر زمینـــی نیست

و شعر گفتـــــن ما غیر شرمگینـــی نیست

خدا فراتــر از این واژه ها کشیـــــــده تو را

گمان کنـــم که تورا، اصلا آفریـــــده تو را

که گــــــرد چـــــادر تو آسمان طــواف کند

و زیر سایه ی آن کعبــــه اعتکـــــــــاف کند

مــــلک ببینـــــد وآنگاه اعتــــــــراف کنـــــد

که این شکوه جهان را پر از عفــــاف کند

کتاب زندگــــی ات را مرور باید کــــــرد

مرور کوثر و تطهیرو نور باید کــــــــــــرد

در آن زمان که دل از روزگار دلخور بود

و وصف مردمـــــــش الهاکم التکاثر بود

درون خانــــــــه ی تو نان فقر آجر بود

شبیه شعب ابی طالب از خدا پر بود

بهشت عالم بالا برایت آماده اســــــــت

حصیر خانه ی مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد در آسمان علی

علی از آن تو باشد... تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!

به نان خشک علی ساختی، به نان علی

از آسمان نگاهت ستاره می خواهم

اگر اجازه دهی با اشاره می خواهم

به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم

کنار شعر دو رکعت نشسته بنویسم

شکسته آمده ام تا شکسته بنویسم

و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفس افتاده جان تازه بده

و مادری کن و اینبار هم اجازه بــــــده

به افتخـــــــار بگوییم از تبار توایــــــم

هنوز هم که هنوز است بی قرار توایم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم

کنار حضرت معصومه در کنار توایـــــم

فضای سینه پر از عشق بی کرانهء توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانهء توســــت