مهدویت_(دوران پنهان زیستن حضرت - معجزات وکرامات):

معجزات وکرامات

ابراهیم بن احمد نیشابوری گوید:

زمانی که عمرو بن عوف[که فرمانروایی ستمگر بود و به کشتن شیعیـان ،علاقه فراوان 

داشت] قصد کشتن مرا کرد ، به شدت بیمناک شدم و وحشت همه وجـــودم را فراگرفت.

 پس با خاندان و دوستان خود خود خداحافظی کرده و رو به جانب خانـــه امـــام حســـن 

عسکری(ع) کردم تا با ایشان نیز وداع کنم و در نظر داشتم که پس از آن بگریزم. چون

 به خانه امام وارد شدم ، در کنار امام حسن عسکری(ع)پسری دیدم که رویش مانند شب 

چهاردهم می درخشید، به گونه ای که ازنور سیمای او حیران گشتم و نزدیک بود آنچــه 

را در خاطر داشتم[یعنی ترس از کشته شدن و تصمیم به فرار] فراموش کنم.

[در این هنگام آن کودک] به من گفت:« ای ابراهیم! نیازی به گریختن نیست . به زودی

 خدای متعال ، شرّ او را از تو دور خواهد کرد».

حیرتم بیشتر شد. به امام عسکری گفتم:«فدای شما شوم! این پسر کیست که از درون من

 خبر می دهد؟»امام عسکری(ع) فرمود:«او فرزند من وجانشین پس ازمن است»... .

ابراهیم گوید:«بیرون آمدم؛ در حالی که به لطف خداوند امیـدوار بودم وبه آنچــه از امام 

دوازدهم، شنیده بودم، اعتماد داشتم. چندی بعد، عمویم مرا به کشته شدن عمروبن عــوف 

، بشارت داد».*

نیز در روایتی  که جناب حکیمه عمه بزرگوار امام عسکـــری (ع) درباره ولادت امــام 

مهدی (عج)نقل کرده ، آمده است:

چون روز هفتم فرا رسید ، آمدم وسلام کردم و نشستم . امام فرمود :«فرزندم را نزد من 

آور. من سرورم  را آوردم ...امام فرمود:«فرزندم! سخن بگوی». نوزاد [لب بگشـودو]

پس از گواهی  به یگانگی خداوند و درود بر پیامبر اکرم و پدران بزرگوارش، این آیات

 را تلاوت فرمود:

(بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الَّحیمِ# وَ نُریدُ اَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفُوا فِی الاَرضِ وَنَجعَلَهُم اَئِمَّهً وَ

 نَجعَلَهُمُ الوارِثینَ وَ نُمَکِّنَ لَهُم فِی الارضِ وَ نُرِی فِرعَونَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنهُم ما کانُوا

 یحذَرُون**)

به نام خداوند بخشنده مهربان  وما اراده کردیم بر مستضعفان زمین منت نهیم و آنــان را 

پیشوایان و وارثان روی زمین قراردهیم و حکومتشان را در زمین پا برجــا سازیــم و به

 فرعون و هامان و لشکریانش ، آنچه را از آن ها [=بنی اسرائیل]بیم داشتنــــد ، نشـــان 

دهیم.***

*اثبات الهداه، ج3 ، فصل 7، ص700.

**سوره قصص، آیه 5 و 6.

***کمالدین و تمام النعمه، ج2، باب42، ح1، ص143.