گرچه در مقتل خون درد وصالت بکشم
باز می اَرزَد اگر نقش خیالت بکشـــــم
تا ز مرکب تنم افتاد بلنـــــدم کردنـــــــد
مادرت فاطمه نگذاشت خجالت بکشــم
تا دو دستــــم ز تن افتــــاد دو بالم دادند
پر به درگـــاه خدای متعالـــــت بکشــــم
دستهـــا باز شـــود بعـــد من امّا بایست
سایـــه ام را ز ســر اهل و عیالت بکشــم
معجری ، مقنعه ای ، وای اگر پاره شـــود
جای زینب نشـــــــــــدم بار رسالت بکشم
اشک جانسوز سکینه ز عطش کشت مـــرا
نشـــــد آخر به حــــرم بار محــــالت بکشم
دشمنـــم گفت که در حسرت این آب بمـــان
که به تیـــر از بَغَـــلت مَشـــکِ زُلالت بکشـم
چشـــــــم دیدار تو را از مـــــن اگر تیر گرفـت
چشــــم دل هست که تصویر جمالت بکشم
دستهـــــــایم نشـــــــود ســـــدّ ره حضرتتان
حیـــــــف اگر دیر در آغــــوش وصالت بکشم
نفســــــی مانده و در سیـنۀ خود حبس کنم
تا بیایــــی و کمــــی آه به حالـــــت بکشـــــم
سینـــــــــــه اَت می شکند در ره مادر ، منهم
دارم امیــــد که بر سینــــه مدالــــت بکشـــم