مهدویت - عرصه های مشترک حدیثی مسلمین

عرصه های مشترک حدیثی مسلمین

با مطالعه  و تحقیق در منابع روایی شیعه واهل سنت ، موارد متعددی یافت می شود که 

همه مسلمین درباره آن ها اتفاق نظر دارند. در این مجال، امکان طرح وبررسی همه آن

 ها نیست؛ ملی بجاست نمونه هایی را یادآور شویم.*در هر نمونه روایتی از کتاب اهــل

سنت و پس از آن ، روایتی از کتب شیعه می آوریم.

1.جهانی بودن حکومت مهدی و عدالت فراگیر او

این که حکومت مهدی موعود و عدالت او همه جا را فراخواهد گرفت، مورد قبول همه 

مسلمین بوده است:

پیامبر اکرم(ص) فرموده:

تملا ارض جوراً و ظلماً فیخرج رجل من عترتی یملک الارض...

 فیملا الارض قسطاً وعدلاً؛**

زمین از ستم وظلم پر می شود. مردی ازعترت من قیام می کند و بر زمین حاکم می شود

... پس زمین را از عدل و داد، پر می کند.

امام باقر (ع) فرمود:

یملک القائم... یملا الارض قسطاً عدلاً و جوراً فیفتــح الله له شرق 

الارض و غربها.***

قائم بر زمین حاکم می شود... زمین را از عدل و داد پر می کند و خداوند شرق وغرب

 عالم را برای او فتح می کند.

دقت در مضمون این گونه روایات می رساند که هم حکومت  و هم عدالت مهدوی، همه

 زمین را می گیرد؛ زیرا تعبیر الارض بدون قید، نشانه گستردگی معنای آن است.

2.نزول حضرت عیسی (ع) از آسمان

روایات اسلامی از شیعه وسنی بر این امر اتفاق دارند که در هنگام ظهور، حضــــــرت 

عیسی بن مریم (ع) از آسمان فرود می آید و در نماز به امام مهدی (عج) اقتدا می کنــد. 

این حادثه ، نقطه عطفی در جریان ظهور امام عصر(عج) است.

پیامبر اکرم (ص) فرمود:

کیف انتم اذا نزل ابن مریم فیکم  و امامکم منکم؛****

چگونه است حال شما وقتی که فرزند مریم از آسمان فرود آید؛ در حالـی که امام شمــــا

 فردی از میان شما[=مسلمین]باشد؟

پیامبر(ص)فرمود:

فینزل روح الله عیسی بن مریم فیصلی خلفه... .*****

روح الله عیسی بن مریم  از آسمان فرود می آید و پشت سر او [ امام »هدی«عج»] نماز

می خواند.

3.فرو رفتن لشکر سفیانی در سرزمین بیداء

برای ظهور امام مهدی(عج) در روایات ، نشانه های فراوانی بیان شده و در مواردی از 

آن ها ببن شیعه و اهل سنت ، اشتراک نظر وجود دارد؛ مانند خروج سفیانی و فرو رفتن

 لشکرش در سرزمین بیداء بین مکه و مدینه.

پیامبر اکرم(ص) فرمود:

 لشکری آهنگ کعبه می کند.وقتی به سرزمین بیداء در آمد نــد زمین، همه آن ها را فرو

می برد.******

امام باقر(ع) فرمود:

امیر لشکر سفیانی (همراه لشکرش ) به بیداء فرو می آید. پس منادی ازآسمان ندا می دهد 

: «ای زمین بیداء! نابود کن این قوم را». در این هنگام ، در این هنگام زمین آنها را در

 خود فرو می برد.*******

4.مهدی(عج)از عترت پیامبر(ص) و از نسل فاطمه (س)

درباره نسب امام مهدی نیز اشتراک نظر وجود دارد. در روایات فراوان آمده است که آن 

حضرت از فرزندان فاطمه(س) است و روشن است که این حقیقت ، ادعای بسیــــاری از

 مدعیان دروغین مهدویت را باطل می کند.

در منابع اهل تسنن آمده است که 

پیامبر اکرم(ص) فرمود:

«المهدی من عترتی من ولد فاطمه»؛********

مهدی از عترت من ، از فرزندان فاطمه است.

این روایت  با همین  عبارت در کتب شیعه نیز آمده است.*********

5.هم نام بودن مهدی(عج) با پیامبر(ص)

در روایات شیعه وسنی، امام موعود  با لقب مهدی و هم نام پیامبر معرفی شده است.

پیامبر اکرم(ص)فرمود:

لا تذهب و لاتنقضی الدنیا حتی یملک  العرب رجل من اهـل بیـتی 

یواطیء اسمـه اسمی؛**********

دنیا به پایان نمی رسد، تا این که مردی از اهل بیتم بر عرب حاکم شـــود که هـــم نام من

است.

نیز آن حضرت فرمود:

القائم من ولدی ، اسمه اسمی و کنیته کنیتی وشمائله شمائلی وسنته

 سنتی...؛***********

قائم از فرزندان من است ، نام او نام من و کنیه او کنیه من است. شمایل او همان شمایل

 من و سنت او همان سنت من است.

منابع و تو ضیحات:

·     

                  * برای آگاهی از موارد بیش تر،ر.ک:بررسی  تطبیقی مهدویت در روایات شیعــــه و

اهل               

                    سنت ، تالیف دکتر مهدی اکبر نژاد.

·               

                   **المستدرک علی الصحیحین، ج4، ص558.

·                

                   ***بحارالانوار، ج52، ح212، ص390.

·                 

                   ****صحیح البخاری، ج3، ص1272، ح3265.

·                 

                  *****کمال الدین و تمام النعمه، ج1، باب24، ح27،ص524.

·                 

                  ******صحیح بخاری، ج2، ح2012، ص746.

·        

                  *******الغیبه نعمانی، باب14، ح67، ص280.

·       

                 ********سنن ابی داود، ج4، ح4248،ص197.

·        

                *********الغیبه شیخ طوسی، ص168.

·        

                **********سنن ابی داود، ج4 ،ح4284، ص173.

·      

               ***********کمال الدین وتمام النعمه، ج2، باب39، ح6، ص122.