اشعار شجاعت شهادت حضر ت عبدالله ابن حسن مجتبی(ع)

دستش به دست زینب و می خواست جان دهد

می خواســــــت پیـــــش عمــــه عمو را صدا زند

می دیـــــــد آمــــــده ببــــرد سهــــم خویــش را

بیگانــــــه ای که زخــــــــم بر آن آشنـــــــــا زنــد

سنگــــــی رسیــــد بوســه به پیشانی اش دهد

دستـــــی رسیــــده چنـــــگ به سمـــــت عبا زند 

در بیـــــن ازدحــــــام حـــــرامــــــی و نیـــــزه دار

درمــــــانـــــده بــــــود حرملـــــه تیــــرش کجا زند

از بــــــس که جا نبـــــــود در انبــــــوه زخــــم ها

تیغــــــی ز تـــــن کشیـــــــده و تیغـــی به جا زند

پا می زننــــد راه نفـــــس بنــــــــد آوردنـــــــــــــد

پر می کننــــــــد تا که کمــــــی دســــت و پا زنــد

خون از شـــــــکاف وا شـــــــده فــــــــواره می زند

وقتــــــــی ز پشـــــــت نیـــــزه کســی بی هوا زند

طاقـــــت نداشـــــت تا که ببینـــــد چه می شــــود

طاقـــــت نداشـــــت تا که بمـــــاند صـــــدا زنـــــــد

طاقــــــــت نداشـــــت تا که...صــــدای پــــدر رسید

پر بازکــــــرد پر به ســـــوی مجتبــــــی زنـــــــــــد

دستـــــــش کشیـد و هرچه توان داشت می دوید

تیغــــــــی ولــــــی رسیــــــد که آن دست را زنــــد