اشعار-یا عبدالله بن حسن ادرکنی

در رگ رگش نشانه ی خوی کریم بـــتود

او وارث کمــــال پدر از قــــــــــدیم بود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود

این کودکی شهیـــــــد که گفته یتیم بود؟

وقتی حسین سایه ی بالای سر شــــود

کو آن دل یتیــــــــــــــــم که تنگ پدر شود؟

در لحظه هـــــــای پر طپش نوجوانی اش

با آن دل کبـــــــوتری و آسمانـــــــــی اش

با حکم عمّـــــه، عمّه ی قامت کمانی اش

بر تل زینبیـــــه بود دیــــــــــــده بانی اش

اخبـــــــــار را به محضر عمّه رساده است

دور عمــــــــو به غیـــر غریبی نمانده است

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت

از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمــــــه ها کبوتر عاشـــــق پرید و رفت

تا قتلگاه مثـــــــل غزالی دویــــــــــد و رفت

می رفــــــت پا برهه در آن صحنـــه ی جدال

می گفـــــت عمّه، جانِ عمــــو کن مرا حلال

دارد به قتلـــــگاه ســـــرازیر می شـــــــــود

مبهـــــــــوت تیـر و نیزه و شمشیر می شود

کم کم خمیـــــــده می شود و پیر می شـود

یک آن تعلّلــــــــی بکنــــــد دیر می شـــــود

در موج خــــون حقیقــــت دریا نشسته است

دورش تمـــــام نیـــــزه و تیر شکستـــه است

دستــــــش برید و گفـــــت: که ای وای مادرم

رنگــــــش پریـــــد و گفـــت: که ای وای مادرم

در خون طپیــــــد و گفـــــت: که ای وای مادرم

آهــــی کشیـــــد و گفت: که ای وای مـــــادرم

وقتــــی که ضربـــه آمد و بر استخوان نشست

در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکســـت

خونــــــش حنـــا به روی عمویش کشیده است

از عــــرش، آفریــــن پــــدر را شنیـــــده اســـت

مشغــــــول ذکر بانــــــوی قامــت خمیده است

تیـــــــری تمـــام قد به گلـــــویش رسیده است

تیـــــری که طرح حنجـــــره اش را بهـــــــم زده

آتــــــــش به جــــــان مضطـــــر اهـــل حرم زده

یعقــــــــوب را بگــــو که دو تا یوسفـــش به چاه

مانــدنــد در میانــه ی گرگــان یــــــــک سپــــاه

فـــــریاد مــــادرانـــــه ای آیـــــــــد کــــه: آه، آه

دارد صــــــــدای اســــب می آیـــــد ز قتلگـــــاه

ده اســـــب نعل خــــــورده و سنگیــــن تن آمدند

ارواح انبیـــــــا همـــــــه با شیــــــون آمدنـــــــــد