اشعار امیر المومنین(ع)(ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع)2)

ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع)

جهــــــــان برای شکوفا شدن مهیـــا بود

و این قشنـــــــــگ ترین اتفاق دنیـــــا بود

که دست فاطمه در درست های مولا بود

به اعتقـــــــاد من اصلا غـــــــدیر اینجا بود

پدر به فاطمـــــــه رو کرد ، اینچنیـن فرمود

دلیل خلقـــــــت لاهوت ازدواج تو بــــــــــود

قرار شــــــد که شما بی قرار هــــم باشید

جهان دچــــار شما شد دچار هم باشیــــــد

تمام عمـــــر دمادم کنــــــار هـــــم باشیــد

و در مصـــاف خطر ذوالفقــــــار هم باشیـد

دعــای من همه این بوده تا به هم برسیـد

که خلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفـس نفـس همه جا عاشقانه همدم هم

خــدا نکـــرده اگر زخـــم بــود مرهــم هــم

صفــا و مــروه و رکن و مقـــام و زمــزم هم

چرا که قبله ی من هم علیست فاطمه هـم

و رو به اهل مدینــــه چنین سفارش کـــــرد

نوشته ام که سفارش نه بلکه خواهش کرد

همیشــــــه نام علـــــی را امـــام بگذاریــــد

به خانــــواده ی مـــــــن احتـــرام بگذاریــــــد

برای فاطمـــــــه سنــــــگ تمـــــام بگذاریــــد

و روی زخـــــــم دلـــش التیـــــام بگذاریـــــــــد

جهان بدون علـــــــی رنگ و بو نخواهد داشت

بدون فاطمـــــــه هم آبرو نخواهد داشـــــــــت

شنیده می شـــــــود از آسمان صدایــی که...

کشیــــــده شعـــــر مرا باز هم به جایـی که ...

نبــــود هیچ کسی جز خـــــدا،خدایــــــی که...

نوشـــــــت نام تــــو را ،نام آشنــــــایی کـــــه

پس از نوشتـــــــــن آن آسمـــــــان تبسم کرد

و از شنیدنــــــش افلاک دســـــــت و پا گم کرد

نوشت فاطمــــــــه، شاعر زبانش الکـــن شد

نوشت فاطمــــــه هفت آسمان مزیـــــــن شد

نوشت فاطمـــــــه تکلیف نور روشـــــــــن شد

دلیل خلـــــق زمیــن و زمــان معیـــــــن شـــد

نوشــت فاطمــــــــه یعنی خدا غزل گفته است

غزل  قصیــــده ی نابی که در ازل گفته است

نوشت فاطمـــــــه تعریـــــف دیگــــــــری دارد

ز درک خـــــاک مقـــــام فـــــــراتــــــری دارد

خوشـــــا به حال پیمبـــــــر چه مــادری دارد

درون خانـــــه بهشــــــت معطــــــــــــری دارد

پدر همیشـــــــه کنارت حضـــور گرمی داشت

برای وصف تو از عرش واژه بر مــــــــــی داشت

چرا که روی زمیــــن واژه ی وزینــــی نیست

و شأن وصف تو اوصـــــاف این چنینی نیست

و جای صحبــــت این شاعر زمینـــی نیست

و شعر گفتـــــن ما غیر شرمگینـــی نیست

خدا فراتــر از این واژه ها کشیـــــــده تو را

گمان کنـــم که تورا، اصلا آفریـــــده تو را

که گــــــرد چـــــادر تو آسمان طــواف کند

و زیر سایه ی آن کعبــــه اعتکـــــــــاف کند

مــــلک ببینـــــد وآنگاه اعتــــــــراف کنـــــد

که این شکوه جهان را پر از عفــــاف کند

کتاب زندگــــی ات را مرور باید کــــــرد

مرور کوثر و تطهیرو نور باید کــــــــــــرد

در آن زمان که دل از روزگار دلخور بود

و وصف مردمـــــــش الهاکم التکاثر بود

درون خانــــــــه ی تو نان فقر آجر بود

شبیه شعب ابی طالب از خدا پر بود

بهشت عالم بالا برایت آماده اســــــــت

حصیر خانه ی مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد در آسمان علی

علی از آن تو باشد... تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!

به نان خشک علی ساختی، به نان علی

از آسمان نگاهت ستاره می خواهم

اگر اجازه دهی با اشاره می خواهم

به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم

کنار شعر دو رکعت نشسته بنویسم

شکسته آمده ام تا شکسته بنویسم

و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفس افتاده جان تازه بده

و مادری کن و اینبار هم اجازه بــــــده

به افتخـــــــار بگوییم از تبار توایــــــم

هنوز هم که هنوز است بی قرار توایم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم

کنار حضرت معصومه در کنار توایـــــم

فضای سینه پر از عشق بی کرانهء توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانهء توســــت

اشعار(ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع))

ازدواج حضرت زهرا(س) و امیرالمومنین(ع)

ریشه ات در آسمان ها ، برگ و بارت در زمین است

آسمانـــی هستی اما ، روح تو خاکی تریــــن است

مثل آدم هــــای خاکی ، زندگی را دوســــــــت داری

دوست داری زندگی را ، گر چه با تلخی عجین است

با عدالت همســـــــری تو ، زیر سقفـــــــی از محبت

خاتم قلب علـــــــی را ، گوهر عشقـــــــت نگین است

سادگـــــــی در محضر تو، می شــــــود شرمنده بانو !

در درون سفــــــره ی تو ، لقمه ای نان جـــــوین است

ای لباس وصـــــــله دارت ، خواهش خیـــــــل ملایک

وصله ی پیــــــــراهن تو ، عشق را مُهـــر جبین است

آدم خاکـــــــی ز مهرت ، شد بهشتـــــــــی بار دیگر

می کند معراج هر کس ، با نگاهت همنشین است

باز هــــــــم فصل بهار ِ سیب سرخ خنـــــده ی تست

فصل سبــز و روشن تو ، بهترین فصـــــل زمین است

اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع)5

طوبای تو میان دلم قد کشیـــــده است

بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می کنم به تو نزدیک می شوم

جذر مرا نـــــــگاه تو مد کشیـــــده است

این جـــــذبه طلایی بالا نشین تو

بال مرا حوالی گنبد کشیده است

دست خدای عز و جل روی قلب ما

این بار سوم است محمد کشیده است

نوری رئوف در حرمت موج می زند

الطاف کاظمین به مشهد کشیده است

بخشنده تو ،خدای کرم تو ، جواد تو

ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو

بگذار خاک پای تو نقاشی ام کنند

سجاده ی دعای تو نقاشی ام کنند

بگذار بر کنار قدم های هر شبت

با رشته عبای تو نقاشی ام کنند

بال و پرم بده که شبیه کبوتــری

امروز در هوای تو نقاشی ام کنند

بگذار از زمان ازل تا همیشه ها

آقای من برای تو نقاشی ام کنند

وقتی میان خانه دعا پخش میکنی

مسکین ترین گدای تو نقاشی ام کنند

بخشنده تو ، خدای کرم تو ، جواد تو

ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو

ای بالش تو دست امام رئـــــــوف ما

ای  سایه بان روی تو بال فرشته ها

تا آمدی امام رضا گریه اش گرفت

ای مستجــــــــــــاب چله سجاده دعا

تا یک تبسمی نکنی پا نمـــــی شود

خورشـــــــید از مقابل گهواره شما

اینگونه بی نقاب نظر می خوری عزیز

اینقــــــــدر در مقابل آییــــــــنه ها نیا

آقا قرار ما سر میدان کاظمین

ای اولین زیارت ما بعد کربلا

بخشنده تو ، خدای کرم تو ، جواد تو

ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می شوم

از زائران صبــــــح نسیم تو می شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم کنند

سوگند میخورم که کلیم تو می شوم

وقتی که از محله ما میکنــــی عبور

کوچه نشین دست کریم تو می شوم

بر پشت بام گنبد زرد و طلائیت

مثل کبوتران حریم تو می شوم

کم کم در ابتدای خیابان کاظمین

اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع) 4

اشعار ولادت امام جواد الائمه(ع) 

در ساحــــــــل جود خدا باران گرفته

باران نور و رحمت و احسان گرفته

در هر نگاه این قبیله هل اتائی ست

چشم تهید ســــــتان عالم جان گرفته

می بارد انوار کـــرم از هر کرانه

شب های دلگیر زمین پایان گرفته

داده خدا ماهی به خورشید رئوفش

آری دعای حضرت جانان گرفته

از عرش جنت سوره‌ی یاسین رسیده

خاک مدینه عطر الرّحمــــــان گرفته

نسل امامت می شود پایـــنده با او

از برکتش دلهای شیعه جان گرفته

او می رسد جود و سخا معنا بگیرد

در قلب عالم نور رحمت پا بگیرد

عالم همه قطره اگر دریا تو هستی

کل خلائق عبد اگر مولا تو هستی

فیض وجود توست رزق اهل دنیا

باران جود عالم بالا تو هستـــــــی

ای آسمان لطف غیر از آستانــــــــت

سائل کدامین سو نهد رو، تا تو هستی

مانده ست ابتر کیدِ بدخواهان شیعــــه

روشن ترین تفسیر اعطینا تو هستی

مانند کوثر چشمه‌ی جاری نـــوری

با این حساب آئینه‌ی زهرا تو هستی

بابات بوده پاره‌ی قلب پیمبـــــــر

آرامش هر لحظه‌ی بابا تو هستی

ابن الرضایی تو کریم بن کریمی

ما چون گدایی یا اسیری یا یتیمی

چشمان تو جنت! نه جنت آفرینی ست

در هر نگاه روشنت خلد برینی ست

هر واژه‌ی تو عطر و بوی وحــــــــی دارد

وقتی که خلق و خوی تو روح الامینی ست

با عشق تو قلبی نمی سوزد در آتـــش

آقا ولای تو عجب حصن حصینی ست

گویا گره خورده دلم با عرش اعلــــی

هر رشته از مهر شما حبل المتینی ست

اذن حضور اینجا فقط اخلاص و تقواست

چشمان تو خورشید هر اهل یقینی ســــــت

کی لایق وصف شکوه بی حــــــــد تو

این شعرها این واژه های اینچینی ست

ای آسمان! ای بی کران! ای بی نهایت!

من را ببخش آقا اگر شعرم زمینی ست

من روزی هر ساله ام را از تو دارم

چشمان من بر دستهای نازنینی ست

عمریست که ریزه خور این آستانم

در وصف جود بی کرانت ناتوانم

هر شب دل من سائل باب المراد است

آنجا که حاجتمند درگاهش زیاد است

آنجا که امید و پناه آخر ماســـــــــت

آنجا که اوج هر توسل یا جواد است

جز آستان تو پناهی که نداریــــم

این استغاثه با تمام اعتقاد است

بی لطف تو از دست خواهد رفت عبدت

یک گوشه چشمی سائل تو خانه زاد است

ماها کجا و سائـــــــــلی آستانـــــــــت

بر خاک راهت آسمان هم سر نهاده ست

آقا شفیـــــــع ما به درگــــــاه خدایـــــــــی

وقتی که جودش را به چشمان تو داده ست

مداح چشمانت کسی غیر از خدا نیست

بر ما مگیری خرده، واژه کم سواد است

در مشهد سلطان ایران هم که هستیم

دلهای ما پروانه‌ی باب الجواد است

آقا دل من در هوای کاظمــــــــین است

در حسرت یک بوسه بر قبر حسین است

اشعار ولادت امام جواد(ع) و حضرت علی اصغر(ع)

عبد الجواد

وقتی بساط عشق بازی چیده می شد

سجاده ســــبزی کنارش دیده می شد

یک پیرِ عاشق با دعـــای مستجابش

در امتحان عاشقی سنـــــجیده می شد

صبرش اگر چه شهره ی هفت آسمان بود

گه گاهی از زخم زبان رنـــــجیده می شــد

گویا دوباره کوثری در بین راه است

کم کم سحر شام دل غمـــدیده می شد

از نور زهراییِ این  فرزند خورشید

طومار غربت در جهان برچیده می شد

دانید این اسطوره دلدادگی کیست؟

در آسمانها این چنین نامیده می شد

او کیست؟آقازاده شمس الشموس است

آرامش جان و دل سلطان طوس است

او مثل نوری جلوه کرد و بهترین شد

همچون رسول الله پیغمــــــبر ترین شد

از آسمانها آمد و جاری تر از اشک

مانند زهرا مادرش کوثرتــــرین شد

سر تا به پایش بود توحیـــد مجسم

بر باده رب الکرم ساغر ترین شد

او چندسالی گرچه مهمان بود ما را

اما تجلی کرد و نام آور ترین شـــد

بر تار گیسویش گره خورده دل مـــا

این شاه زاده ،تک پسر، دلبرترین شد

شد زنده یاد یوســــــــف لیلا دوباره

ابن الرضا بود و علی اکبر ترین شد

در چند جایی که عیان شد غیرت او

با نام زهرا مادرش حیدر ترین شد

فرمود بابایش از او بهتر نباشد

مولود ازاو با برکـــت تر نباشد

او آمد و ابن الرضایی کرد ما را

از برکت نامش خدایی کرد ما را

مشتی زخاکیم و قدم بر ما نهاد و

تا عرش برد و کبریایی کرد ما را

دست کریم این امام ذره پــــــرور

یک عمر مشغول گدایی کرد مارا

صوت دل آرای مناجاتش ســــحرها

سر مست جانان و هوایی کرد مارا

بوسیدن خال رطب دارش در این ماه

مهمــــــان بزم باصــــــفایی کرد ما را

یک قطره ی اشک از کنار سفره ی او

هر نیمه شب مردی بــــــکایی کرد ما را

از گوشه صحن و سرای کاظمینش

مست حسین و کربلایی کرد ما را

نیمه نگاه اوست تسکین الفؤادم

کلب امیر کاظمین ،عبدالجوادم

لبخند او آرامش جان رضا شــــــد

یوسف شد و مهمان کنعان رضا شد

سجــــــاده بابا شده گهواره ی او

لالایی اش آهنگ قرآن رضا شد

ابرو تکان می داد و بابا عشق میکرد

با غمزه ای جانانه جانــــان رضا شد

آمد که باقی مانده توحـــید باشد

با نام او شیعه مسلمان رضا شد

قدش عصای پیری ِ این پیرمرد است

قد راست کرد اصل ارکان رضا شد

هر کس که از باب الجواد آمد زیارت

با دست پر مشمول احسان رضا شد

اما خدا لعنت کند فامیل  بد را

که باعث قلب پریشان رضا شد

امشب دلم جایی دگر هم پرگشوده

ارباب ما آغوش بر اصغر گشوده

امشب نمی دانم چرا در پیچ و تابم

اشک دو چـــشمانم کند نقش بر آبم

می جوشم و می جوشم و لبریزم از اشک

چله نشینــــــی پای خَــــــم کرده شـــرابم

امشب دخیل گوشه گهواره هستم

دلگرمم و ایمن قیامت از عذابـــم

عشاق را گویم ازین پس تا قیامت

با نام اصلیم کنید اینسان خطـــابم

عالم همه دانند در کوی محبـــــــــت

من ریزه خوار سفره ی طفل ربابم

با اذن سقا در حرم سرباز عشق ِ

ششماه سردار خیـــــــام بوترابم

ای کاش همچون حق شناس پاک طینت

عبد علی اصغر کند  زهـــــــرا حسابم

حالا که غم آلود گشته نالـــه هایم

انگار باب القبله ی کرب و بلایم

او را خدا می خواست مه پاره ببیند

مسند نشین کنج گهـــــواره ببــــــیند

بر روی دستان پدر با کام عطشان

با روی خونین ، حنجری پاره ببیند

وقتیکه جسمش روی دستان پدر بود

آقای عالم را چه بیچــــــــاره ببیـــــند

یک عمر با زخمی که مانده روی سینه

دور حــــــــرم بانــــویــی آواره ببینــــــد

اما در آخر چون عموجانش ابالفضل

اورا صف ِمحشر همه کاره ببینـــــــد

لب تشنگان اشک را این طفل ساقیست

شش ماه تا قربانی ششماهه باقیســـــت