فاطمیه مادر عاشورا امام زمان فرزند نهم از طایفه عاشورا که زنده است پس هر روز فاطمیه است - امام زمان(عج)-مناجات فاطمیه

امام زمان(عج)-مناجات فاطمیه

سیلاب اشـــــــک دامن چشم مرا گرفت

امشب که باز سینه ام از غصه ها گرفت

من آن غریبه ام که غریبانه سوختــــــــم

از بس دلم بهانه ی آن آشنا گرفـــــــــــت

من از قنوت آن شب زینب شروع شـــــدم

یعنی تمام قلب مرا کربلا گرفــــــــــــــــت

بالم شکسته بود که در این خاک ها ولی

شوق تو بال های مرا تا خدا گرفـــــــــــت

پیراهن سیــــــــاه به تن کرده ام کـــه باز

خیمه نشین فاطمه شال عزا گـــــــــرفت

آقا بیا به بستــــــر مادر ســـــــــــری بزن

آقا بیا به خیمه ی ما روضــــــــه پا گرفت

هفت سین با امام زمان(عج) فقط بانی شعر منتظر کربلا هستند دعا کنید...

 . سیــــــن اول... جـــز ســــلام یــــار نیــــست

 زجـــــر مـــــا جـــــز غیـــــبت دلـــــدار نیـــست

 سیـــــن دوم....سهـــــم مــــا از زنـــــدگـــــی

نیــــست جــــز در بارگاهــــت بـــــنــــدگــــــی

 سیــــــن ســـــوم....یاد ساقــــی در دل اســــت

 بـــی‌وجودت جســـم ما مُشـــتی گـــِل اســــت 

 سیــــــــــن چارم....سختـــی و درد و غم است

 بــــی ‌حضـــــورت نالــــه با ما همـــدم است

 سیـــــــــــن پنجـــم.... شــــد سعادت با شــــما

هـــــم در ایــــن دنـــــیا و هــــم عُقــــبای مـــــــا

 هفت سیــــنم با صــــفا و ســــــــــاده اســــت

 سادگـــــی، سیــــــــن شش دلــــــــداده اســــت

 سیـــــــــن هفــــتم.... را بـــــیا تکمیــــــــل کـــــن

 با ظهــــــــورت ســ‍ـــــال ن‍ـــــــو تحــــــــویل کــــــن

 یامهـــــــــــــــــــدی(عج) .

زبانحال و درد دل عبد الله با امام حسین(ع)

عمو رسیدم و دیدم؛ چقدر بلوا بــود!

سر تصاحبِ عمامه ی تو دعوا بـــود

به سختی از وسط نیزه ها گذر کردم

هزار مرتبه شکر خدا کمی جا بـــــــود!

ثواب نَحر گلویت تعارفی شـــــده بــــود

سرِ زبان همــه جمله ی - بفـــرما- بـــود

عمو چقدر لبِ خشکتـــــــان تـــــرک دارد!

چه خوب می شد اگر مشک آب سقـــا بود

زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گـــــــــودال

نگاه کن؛ نکند مادر تو زهــــــــرا بــــــــــود

برای کشتن تان تیغ و نیزه کــــــــــــــم آمد

به دست لشگریان سنگ و چوب حتی بود!

تمام هوش و حواس سپاه کوفه و شــام

به فکر جایزه ی بردنِ ســـــــر ما بود

بلند شو؛ که همه سوی خیمه ها رفتند

من آمدم سوی گودال، عمه تنها بود

اشعار-یا عبدالله بن حسن ادرکنی

در رگ رگش نشانه ی خوی کریم بـــتود

او وارث کمــــال پدر از قــــــــــدیم بود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود

این کودکی شهیـــــــد که گفته یتیم بود؟

وقتی حسین سایه ی بالای سر شــــود

کو آن دل یتیــــــــــــــــم که تنگ پدر شود؟

در لحظه هـــــــای پر طپش نوجوانی اش

با آن دل کبـــــــوتری و آسمانـــــــــی اش

با حکم عمّـــــه، عمّه ی قامت کمانی اش

بر تل زینبیـــــه بود دیــــــــــــده بانی اش

اخبـــــــــار را به محضر عمّه رساده است

دور عمــــــــو به غیـــر غریبی نمانده است

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت

از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمــــــه ها کبوتر عاشـــــق پرید و رفت

تا قتلگاه مثـــــــل غزالی دویــــــــــد و رفت

می رفــــــت پا برهه در آن صحنـــه ی جدال

می گفـــــت عمّه، جانِ عمــــو کن مرا حلال

دارد به قتلـــــگاه ســـــرازیر می شـــــــــود

مبهـــــــــوت تیـر و نیزه و شمشیر می شود

کم کم خمیـــــــده می شود و پیر می شـود

یک آن تعلّلــــــــی بکنــــــد دیر می شـــــود

در موج خــــون حقیقــــت دریا نشسته است

دورش تمـــــام نیـــــزه و تیر شکستـــه است

دستــــــش برید و گفـــــت: که ای وای مادرم

رنگــــــش پریـــــد و گفـــت: که ای وای مادرم

در خون طپیــــــد و گفـــــت: که ای وای مادرم

آهــــی کشیـــــد و گفت: که ای وای مـــــادرم

وقتــــی که ضربـــه آمد و بر استخوان نشست

در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکســـت

خونــــــش حنـــا به روی عمویش کشیده است

از عــــرش، آفریــــن پــــدر را شنیـــــده اســـت

مشغــــــول ذکر بانــــــوی قامــت خمیده است

تیـــــــری تمـــام قد به گلـــــویش رسیده است

تیـــــری که طرح حنجـــــره اش را بهـــــــم زده

آتــــــــش به جــــــان مضطـــــر اهـــل حرم زده

یعقــــــــوب را بگــــو که دو تا یوسفـــش به چاه

مانــدنــد در میانــه ی گرگــان یــــــــک سپــــاه

فـــــریاد مــــادرانـــــه ای آیـــــــــد کــــه: آه، آه

دارد صــــــــدای اســــب می آیـــــد ز قتلگـــــاه

ده اســـــب نعل خــــــورده و سنگیــــن تن آمدند

ارواح انبیـــــــا همـــــــه با شیــــــون آمدنـــــــــد

اشعار شجاعت شهادت حضر ت عبدالله ابن حسن مجتبی(ع)

دستش به دست زینب و می خواست جان دهد

می خواســــــت پیـــــش عمــــه عمو را صدا زند

می دیـــــــد آمــــــده ببــــرد سهــــم خویــش را

بیگانــــــه ای که زخــــــــم بر آن آشنـــــــــا زنــد

سنگــــــی رسیــــد بوســه به پیشانی اش دهد

دستـــــی رسیــــده چنـــــگ به سمـــــت عبا زند 

در بیـــــن ازدحــــــام حـــــرامــــــی و نیـــــزه دار

درمــــــانـــــده بــــــود حرملـــــه تیــــرش کجا زند

از بــــــس که جا نبـــــــود در انبــــــوه زخــــم ها

تیغــــــی ز تـــــن کشیـــــــده و تیغـــی به جا زند

پا می زننــــد راه نفـــــس بنــــــــد آوردنـــــــــــــد

پر می کننــــــــد تا که کمــــــی دســــت و پا زنــد

خون از شـــــــکاف وا شـــــــده فــــــــواره می زند

وقتــــــــی ز پشـــــــت نیـــــزه کســی بی هوا زند

طاقـــــت نداشـــــت تا که ببینـــــد چه می شــــود

طاقـــــت نداشـــــت تا که بمـــــاند صـــــدا زنـــــــد

طاقــــــــت نداشـــــت تا که...صــــدای پــــدر رسید

پر بازکــــــرد پر به ســـــوی مجتبــــــی زنـــــــــــد

دستـــــــش کشیـد و هرچه توان داشت می دوید

تیغــــــــی ولــــــی رسیــــــد که آن دست را زنــــد